77 lat temu wrzesień był równie słoneczny i ciepły jak w tym roku. Już pod koniec sierpnia dzieci niecierpliwie oczekiwały pierwszego września aby po wakacjach spotkać się ze znajomymi, inne natomiast miały iść do szkoły po raz pierwszy. Jednak nie było im to dane, gdyż 1 września 1939 roku zaczęła się II wojna światowa, która już na zawsze miała zmienić ich przyszłość, zweryfikować wartości, plany i marzenia. Sześć długich lat wojny zmieniło życie wielu rodzin. Przecięło tym samym nić życia milionów Polaków.
Wyobraźmy sobie jakbyśmy my zachowali się w sytuacji zagrożenia. Właściwie w dzisiejszych czasach, które tylko na pozór są sielanką gdyż z wielu stron świata docierają do nas informacje o atakach terrorystów i wojnach nie możemy do końca czuć się bezpiecznie. Wróćmy jednak do młodych Polaków kilkadziesiąt lat temu. Dzisiaj jeśli żyją są już ludźmi w podeszłym wieku. Mają za sobą przeżycia, które nam wydają się niewyobrażalne. Znane są nam i to nie wszystkim jedynie z książek do historii, filmów i książek pisanych przez tych, którzy przeżyli. Jaką siłę i odwagę musieli mieć w sobie aby nie poddać się i walczyć za to abyśmy mogli żyć w wolnym kraju. Kraju z którego większość ucieka za pozornie lepszym życiem. Kraju w którym większość młodych osób nie zna historii swojej ojczyzny a koszulki z patriotycznymi hasłami i symbolami nosi się w większości przypadków tylko dla lansu. Śmieszą mnie ludzie, którzy wyjeżdżają do pracy za granicę i po kilku lub kilkunastu miesiącach tam zachowują się jakby nie byli Polakami. Równocześnie jest mi za nich wstyd i gdzieś w głębi serca pewnie i żal, że w pogoni za pozornie lepszym życiem zatracili swoją tożsamość. Oczywiście nie chcę w tym momencie generalizować i wrzucać wszystkich żyjących na obczyźnie do jednego worka. Myślę tutaj raczej o tych, którzy za nic mają naszą historię i zamiast napędzać PKB w Polsce wyjeżdżają za granicę aby tam szukać szklanych domów.
Wróćmy jednak do patriotyzmu gdyż kwestia gospodarki nie jest tematem, o którym chcę pisać. W tym momencie każdy z nas powinien sobie zadać pytanie czy jestem patriotą? Jak ja bym się zachowała żyjąc w latach trzydziestych ubiegłego wieku? Nikt na to pytanie nie odpowie szczerze bo nie wiemy jakbyśmy się zachowali w sytuacji realnego zagrożenia... Jednak bycie patriotą na co dzień nie powinno być niczym niezwykłym. Czynne uczestniczenie w wyborach, kultywowanie tradycji i obrzędów, tak samo jak okazywanie szacunku tym nielicznym osobom, które żyją i które pamiętają tamte czasy powinna być dla nas czymś normalnym. Nie chcę tu zachowywać się jak ksenofobka bo nie mam nic przeciwko Halloween i tym podobnym okazją do zabawy i oderwania się od prozy dnia codziennego, jednakże nasza kultura jest na tyle bogata, że powinniśmy kultywować nasze własne tradycje i poznawać historię naszego kraju. Wtedy też będziemy w stanie lepiej poznać motywy kierujące ludźmi podczas ważnych zrywów narodowych.
Pierwszego sierpnia minęły 72 lata od wybuchu Powstania Warszawskiego. Jest to tragiczna a tym samym heroiczna data na kartach naszej historii. Młodzi ludzie, pełni marzeń i snów o przyszłości postawili wszystko na jedną kartę i poszli walczyć abyśmy my dzisiaj mogli żyć w wolnej Polsce. Bo o to czy Powstanie Warszawskie miało sens zapytajmy tych, którzy byli jego uczestnikami... Wątpię jednak że ktoś miałby odwagę zapytać o to prosto w oczy człowieka, który wierząc w swoje ideały był w stanie oddać życie za kraj, w którym żyjemy.
Poczta Polska wraz z fundacją Sensoria przygotowała już kilka lat temu akcję dzięki, której możemy nawiązać kontakt z tymi, którzy jeszcze żyją. Dziś żyje jeszcze nieco ponad 2500 Powstańców Warszawskich. Każdego roku będzie ich coraz mniej. Nie warto tracić czasu. Pokażmy im, że pamiętamy!
Aby wysłać kartkę do Powstańców wystarczy, że udamy się do najbliżej placówki pocztowej i poprosimy o nią w okienku. Następnie wypełnimy i wyślemy. Dla nas to drobnostka jednakże dla nich oznaka szacunku i pamięci. Powinniśmy im dziękować za to, że możemy rozmawiać w języku ojczystym i żyć w wolnej i niepodległej Polsce. Nie bądźmy zadufanymi w sobie egoistami, doceńmy to, że mamy wpływ na to jak sytuacja w naszym kraju wygląda. Wspierajmy nasze młode talenty ale przede wszystkim nie pozwólmy sobie na zapomnienie o tych, dzięki którym możemy dzisiaj z dumą nazywać się Polakami.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz